عواقب وخیم بحث در باب سیاستهای ارزی!

تا کنون فکر می کردم بحث در مورد سیاستهای ارزی بی فایده است.

ما اقتصاددانان این طرفی (بازار یا رقابتی یا لیبرال یا شیکاگویی یا غربی یا اجماع واشینگتنی یا بانک جهانی ای یا صندوقی یا تعدیلی یا …) هی می گوییم ولش کنید این بازار را، و مدام شاکی هستیم که تصمیم گیران ولش نمی کنند این بازار را. اقتصادانان آن طرفی (بروید از خودشان بپرسید تا خودشان هر اسمی که خواستند روی خودشان بگذارند، من وسط دعوا نرخ تعیین نمی کنم) هی می گویند بگیرید این بازار را و مدام شاکی اند که تصمیم گیران به اندازۀ کافی محکم نگرفته اند این بازار را. این بحث سالیان سال است ادامه دارد. باقی باد بقایش!

با دیدن بحث داوود سوری و حسین صمصامی (آن را در جمعه نامۀ دنیای اقتصاد ببینید) به این نتیجه رسیدم که باید این بحث را همین الان همینجا متوقف کرد. چنین بحثهایی نیروهای ارزشمند دو طرف را منفجر و نابود می کند!

خود بحث اهمیتی ندارد. فضای بحث که در دو عکس به ظهور رسیده بیانگر دنیایی اطلاعات مهم از موقع است.

عکس زیر را ببینید که در ابتدای بحث گرفته شده است. هر دو شادان و خندان. با کوله باری از دانش، هر دو آمده اند تا دیگری را با منطق قوی و دلایل مستدل به راه راست هدایت کنند.

حالا عکس آخر بحث را ببینید:

قیافه ها شده یاجوج و ماجوج با غلظت 99 درصد به بالا! هر دو ته دلشان به هم می گویند «عمراً اگه به اون قیافه ات حتی نگاه بکنم!» به هم که هیچی، به عکاس بیچاره هم حاضر نیستند نگاه کنند! جای پرچمهای پشت سرشان هم بفهمی نفهمی عوض شده. غلط نکنم، کار نزدیک بوده بیخ پیدا کند.

صمصامی لابد دارد زیر لب می گوید، زنگ آخر بیرون درِ روزنامه وایسا حسابی با برو بچ خدمتی بهت بکنیم که دلار رو از پوشک بچه تشخیص ندی».

داوود سوری آن رویش بالا آمده و لابد مدام به خودش می گوید «داوود ولش کن. بیچاره زن و بچه داره، خوبیت نداره، خون به پا نکن، خودتو کنترل کن. بذار بره. داوود ولش کن! داوووووود!»

خانم مجری هم دارد به خودش و سردبیر و مدیر روزنامه فحش می دهد که «آخه آبتون نبود، نونتون نبود، این بحث راه انداختنتون چی بود. ما رو هم این وسط گیر انداختین! الان این دو تا سکته می کنن شرّش می مونه رو گردن من»

حالا فهمیدین چرا می گم بحث در مورد سیاست ارزی عواقب وخیمی دارد؟